Niet meer – Een verhaal van een cursist

Schrijven in de ‘belevende ik’, zo had ik nog nooit geschreven. Femke nam ons een ochtend mee in deze manier van schrijven. Voor mij enorm uit mijn comfortzone, maar wat een mooie manier om je emotie neer te zetten. Ik nam een moment tijdens mijn chemobehandelingen en meteen ook een heel zwaar moment, een moment waarin ik het liefste de handdoek in de ring wilde gooien.

Hier mijn verhaal in de ‘belevende ik’:

NIET MEER

Brrrrrrrrr verdomme ik voel me niet goed. Ik voel het water langs mijn lichaam lopen, lekker warm, een heerlijk bad, dat wel. In mijn ooghoek zie ik Leon staan, hij houdt me goed in de gaten. De ruimte is lekker warm door de verwarming, Leon denkt ook overal aan, als ik hem nu toch niet had……………. pfffff niet aan denken. Ik ben als een baby, kan niet voor mezelf zorgen en maak van binnen flinke ruzie met me zelf. Ik voel Leon’s handen door mijn haren, voorzichtig wast hij mijn haren en zegt dan dat het tijd is om uit bad te komen……..maar hoe? Ik weet echt niet hoe ik dat moet doen. Mijn lijf wil niet en Leon gebruikt al zijn kracht om me uit bad te krijgen. Hij tilt me op de stoel en begint me zorgzaam af te drogen, de handdoek is lekker warm, die heeft hij van tevoren al op de verwarming gelegd samen met mijn kleren. Ik voel me nog beroerder worden en glij langzaam weg, weg van de pijn en alle ellende……. Ik trek dit niet meer. Langzaam, heel langzaam hoor ik alleen nog in de verte wat geluiden en ik voel me heerlijk, geen pijn niets. Verdomme wat nu, wie roept mijn naam……jaaaaaha ik ben hier laat me nu maar met rust. Huh……wie roept mij daar en waarom, zit toch niet zo aan me te trekken en te duwen?  Neeeee laat me, laat me met rust het is zo lekker hier. Au pijn, ga weg laat me……. Ojee ik ben misselijk en kan niet zitten, ik probeer het wel maar lukt niet. Er wordt aan mij getrokken, ik voel dat iemand aan mijn benen zit en probeert iets over mijn voeten te schuiven, ga weg. Kom even staan hoor ik, maar mijn benen willen niet het lukt me niet. Ik word omhooggetild en voel iets onhandig langs benen glijden en dan over mijn billen. Oh daar is de stoel weer ik kan weer zitten, gelukkig want ik ben kapot ik kan niet meer. Maar wat nou weer, wat moet hij met mijn hoofd er glijdt iets over mijn hoofd en, mmmmmm zacht en warm dat wel. Kom geef me je arm hoor ik, maar mijn armen zijn ook slap en ik krijg ze niet omhoog. Mijn arm wordt langzaam door een mouw geschoven en floep daar schiet mijn arm door het armsgat, dan pakt hij mijn andere arm. Au…… wat nu weer? Ik voel iets door mijn haren gaan. Shit het is de borstel, Leon borstelt mijn haren dat is niet fijn, maar al snel voel en ruik ik dat er een heerlijke crème op mijn gezicht wordt gesmeerd. Hmmmm wel lekker warm hier maar ik ben zo slap, hoe kom ik in godsnaam van deze stoel af. Ik ben nog in de badkamer en zal toch weer naar mijn plekje moeten, maar ik weet echt niet hoe. Kom zegt Leon ik help je, hij praat zorgzaam en tilt me op. Langzaam gearmd in de armen van mijn lief loop ik met hem naar de kamer. Ik voel zijn bezorgdheid en ik schaam me dat ik me als een baby moet laten helpen. Hij legt me in mijn hoekje op de bank en langzaam voel ik een warme deken over mij heen glijden. Ik voel me zo machteloos, hulpeloos en een boosheid komt over me heen. Ik wil dit niet meer, dit is de laatste chemo geweest echt ik wil niet meer. Alsjeblief zeg me dat ik mag stoppen Leon, hoor ik me zeggen ik trek dit niet meer……. alsjeblief. Ik hoor zijn woorden…….. nee je mag niet stoppen dat vind ik niet goed. Kom doe je ogen dicht en probeer te slapen, straks gaat alles beter.

Marion Reefs
Cursist december 2018

Wil je ook deelnemen aan een schrijfcursus of -workshop van Femke Ontmoet en ervaren wat schrijven over je leven met jou doet? Ga dan naar de pagina 'Cursus en workshop' voor meer informatie.

Wil je nog meer verhalen lezen? Ga dan naar de pagina Verhalen lezen.