Femke ontmoet… zitvolleyballer Geert
Op een druilerige maandagavond rijd ik naar Mill voor mijn ontmoeting met Geert van den Heuvel, zitvolleyballer bij volleybalvereniging Apollo en speler van het nationaal zitvolleybalteam. Eenmaal binnen ben ik de regen snel vergeten en luister ik naar het verhaal van Geert. Hij vertelt me over het ongeluk dat hem zo’n tien jaar geleden zijn voet kostte en over wat dat voor hem, voor zijn leven en voor de mensen om hem heen betekend heeft.
Geert 2006
Het is 2006, Geert woont samen met Marjo in Mill en ze zijn in 2005 de trotse ouders geworden van hun zoon Tijn. Ze staan volop in het leven en Marjo is zwanger van hun tweede kindje dat ze in november van 2006 verwachten. Overdag werkt Geert als meewerkend voorman van de afdeling zitmeubelen bij Goossens Wonen en Slapen in het magazijn. Hij is er verantwoordelijk voor dat alle spullen goed binnen komen, goed worden weggezet en weer worden klaargezet op het juiste moment en op de juiste plaats. Kortom, zorgen voor een goede logistiek. Het is fysiek zwaar werk: veel sjouwen, veel lopen en staan. In zijn vrije tijd is Geert een actief volleyballer, na een aantal jaren derde en tweede divisie gespeeld te hebben bij Saturnus in Uden en bij Avance in Sambeek, is Geert sinds ruim een jaar weer terug bij zijn eigen vertrouwde cluppie Apollo in Mill. Volleyballen is zijn lust en zijn leven en samen met Marjo steekt hij daar dan ook veel tijd in. Zowel op het veld als speler, als ook buiten het veld als trainer en vrijwilliger om de vereniging draaiende te houden.
Geert is nooit een echte student geweest “Ik was destijds niet zo gedreven om te leren” vertelt Geert over die tijd. De opleidingen etaleren/decoreren en de MLO, heeft hij beide 1,5 jaar gevolgd, maar niet afgemaakt. Liever ging Geert aan het werk: fijn fysiek bezig zijn in de praktijk. Daar geniet hij van.
13 oktober 2006
Op vrijdag de 13e oktober 2006, Marjo was 37 weken zwanger, rijdt Geert na het werk naar huis op zijn motor. Na een korte stop bij bouwmarkt Karwei – waar hij even voor een salontafel ging kijken – rijdt hij via een andere weg dan anders naar huis. Het is net na vijven en het schemert al een beetje. “Ik had weinig zicht op rechts, dus ik was erg gefocust op de zijweg van rechts. Toen kwam er een auto van links en die zag mij niet. Het was geen rechte kruising, hij had verder gekeken dan dat ik was en hij stak de kruising over. Ik keek nog naar links en zag hem heel dichtbij komen. Ik was gewoon op het verkeerde moment op die plek.” Geert is hoogstwaarschijnlijk met zijn motor van de auto afgeketst, de macht over het stuur verloren en in een greppel terecht gekomen. “Ik weet nog dat ik in de brandnetels lag en dat er al snel een man bij me stond. Dat bleek de huisarts van Volkel te zijn.” Geert was goed bij bewustzijn. De huisarts had zijn nek en rug gecheckt en wilde zijn helm afdoen. “Maar dat wilde ik niet omdat ik in de brandnetels lag. Ik heb de jongen in de auto ook nog gezegd dat ik van rechts kwam.” Geert had veel pijn aan zijn been. Toen de ambulance ter plaatse kwam, bleek de ambulancebroeder een jongen te zijn die Geert van volleybalvereniging Activia kende, weet Geert nog. “Ik heb toen zelf Marjo gebeld om te vertellen dat ik een ongeluk had gehad en dat ik met de ambulance naar het ziekenhuis in Boxmeer gebracht zou worden. Onderweg in de ambulance heeft de verpleegster Marjo nog een keer gebeld dat we toch naar Nijmegen reden omdat mijn voet ‘bedreigd’ was. Ik had er geen gevoel meer in.” De hoogzwangere Marjo kwam ook naar Nijmegen. Rond half tien lag Geert nog op de eerste hulp. Een bloeding die toen begon, was de reden dat hij rond die tijd met spoed geopereerd werd. “Alles was samengeperst geweest, de vaten en zenuwen. Er waren een aantal breuken, een verbrijzelde voet.” Voorafgaand aan de operatie kreeg Geert de mededeling dat het zou kunnen dat ze zijn voet zouden moeten amputeren. Een van Geerts eerste gedachten was dat hij daardoor het evt. kampioenschap van zijn volleybalteam later dat seizoen zou missen. “Ik had al ooit eerder een kampioenschap bij Apollo misgelopen door een gebroken voet” vertelt Geert “dus dat lag best gevoelig.” Ook maakte hij zich zorgen hoe het nu moest met Marjo en de aanstaande bevalling, weet hij nog.
Geert realiseerde zich dat het ook erger had kunnen aflopen. Hij is een nuchtere man, die het liefst vooruit kijkt naar wat er nog mogelijk is. Toen hij na de operatie wakker werd, lag hij op bed en zag zijn been liggen, “maar er stak aan het uiteinde niets omhoog en dan weet je hoe het zit.” omschrijft Geert die ervaring. Geert is van nature optimistisch ingesteld en wil snel de knop omzetten. “In de eerste week ging het herstel voorspoedig en ik kon al snel naar huis.” Uiteindelijk bleek de huid van de hiel die om de wond gelegd was niet aan te groeien en moest er een nieuwe operatie komen om andere huid te transplanteren. Een hectische tijd, waarin dochter Jelke tussendoor ook nog geboren is. “Gelukkig kon de bevalling thuis en is dat allemaal heel goed gegaan.”
Jaarlijks rond 13 oktober staan Geert en Marjo even stil bij de dag van het ongeluk. “Dan gaan we meestal even samen ergens iets eten, ook om te “vieren” dat het zo is afgelopen. Het had veel erger kunnen zijn.”
De gevolgen thuis
Het ongeluk en de amputatie van zijn voet hebben op meerdere gebieden impact op het leven van Geert gehad. Thuis was het natuurlijk voor Marjo en Geert erg wennen, zonder voet, met krukken en met twee kleine kinderen, maar al snel vonden ze samen manieren om met de beperking om te gaan. Dagelijks wordt Geert er nu nog mee geconfronteerd: “Ik kan me zelf bijvoorbeeld niet staand aankleden. En iedere dag moet de deur van de auto net wat verder open, anders kan ik mijn been er niet goed uit krijgen. Ook kan ik niet zomaar alle broeken aan, of een laars.” In het begin was het ook erg wennen voor hun zoon. “Mijn zoontje Tijn heeft een tijdje wat afstand van mij gehouden. Ik kon hem natuurlijk niet meer optillen en hij trok heel erg naar Marjo toe. Dat is gelukkig later weer helemaal bij gedraaid.” Door zijn beperking is het wat lastiger om de vader te zijn zoals hij dat zich eerder had voorgesteld: “lekker stoeien en rauwdouwen kan wel, maar dan bijv. zittend op de grond.” Rennen gaat ook, maar dan moet eerst de sportprothese aan. “Ik hoef weinig dingen te laten, het vraagt alleen soms wat extra voorbereiding.” Een bezoekje aan het strand is ook niet zo handig met krukken of prothese “maar we doen het wel.” Dat Geert zich niet snel laat weerhouden blijkt als hij me vertelt dat hij met prothese is gaan skiën, met de kinderen gaat skeeleren en ook in het zwembad gewoon hinkelend van de duikplank gaat.
De gevolgen voor het werk
Op het werk heeft Geert in het re-integratie traject verschillende functies vervuld bij Goossens, van het magazijn, tot de receptie en op kantoor. Toch waren al die verschillende functies niet iets waar Geert zichzelf nog jaren zag werken. Het heeft 4,5 jaar geduurd voordat Geert de juiste prothese vond waar hij relatief geen last van had. Geert heeft nu een prothese waarbij hij steunt op zijn knie, een zachte binnenkoker met een harde buitenkoker. Tot die tijd bleef hij regelmatig aangewezen op het lopen met krukken, om het been met de prothese te ontlasten. Als iemand zich kan voorstellen hoe fijn het is om zonder pijn en zelfstandig zonder hulpmiddelen te kunnen lopen is het Geert wel en die ervaring en dat inzicht heeft ertoe geleid dat hij zich is gaan omscholen. Via een traject van werkend leren is Geert inmiddels aan het werk als orthopedisch schoenmaker. “Ik dacht: laat ik maar mensen die niet zo goed kunnen lopen beter kunnen laten lopen. Dat leek mij een heel mooi streven” glimlacht Geert. Inmiddels heeft Geert met het slagen voor deze opleiding, voor het eerst een opleiding afgerond en werkt hij bij de prothese- en orthesemakerij V!GO bij de St. Maartenskliniek. V!GO wordt binnenkort overgenomen door OIM (orthese- en instrumentenmakerij). Daar maakt hij de voetbedden voor in orthopedische schoenen. “Op termijn wil ik ook nog wel het diploma voor leestenmaker halen.”
De gevolgen voor het volleybal
Al snel werd duidelijk dat Geert problemen met zijn prothese bleef houden en dat staand volleyballen zoals hij dat al jaren gedaan had op dat moment niet haalbaar was. “Toen kwam het zitvolleybal in beeld, waarvan ik eigenlijk ook niet had gedacht dat dat zo leuk zou zijn”, vertelt Geert. Hij las een artikel van een speler van het nationaal zitvolleybalteam. Een voormalig voetballer die dat door immobiliteit niet meer kon. Geert is toen gewoon een keer gaan kijken bij een wedstrijd van Holyoke in Belfeld, een team dat eredivisie speelde. Toen hij daar bij een spannende wedstrijd op de tribune zat met krukken en zonder voet, werd hij direct gevraagd om mee te doen. Vanaf toen was hij verkocht. Omdat hij het volleybal al beheerste en in een bestaand, goed draaiend team in schoof, hoefde hij eigenlijk alleen maar te leren ‘schuiven’. Vanaf dat moment ging het snel met de zitvolleybalcarrière van Geert. Hij kwam in het nationaal zitvolleybalteam – wat tegenwoordig ‘Paravolley Heren NL’ heet – en speelde in 2009 zijn eerste EK. Het tweede jaar bij Holyoke, in 2010, werd hij met zijn team landskampioen. Na een paar jaar op en neer rijden naar Belfeld, wilde Geert graag dichter bij huis aan de gang. Inmiddels had hij al wat geïnteresseerden om zich heen verzameld en in 2010 startte hij in Mill bij Apollo zijn eigen team. Dat team speelt nu al een aantal jaar in de eredivisie. In 2012 besloot Geert te stoppen bij het nationaal team. Hij had het toen erg druk met zijn nieuwe studie, zijn nieuwe werk en met een nieuw huis en dat was niet te combineren met de intensiteit van het zitvolleyballen. Na een onderbreking van 2 jaar speelt Geert sinds 2014 weer in het nationaal team. Afgelopen maart speelde hij in China nog op een kwalificatietoernooi voor de paralympische spelen in Rio. Helaas hebben ze zich niet kunnen kwalificeren, maar Geert had wel een persoonlijk succesje: “Ik werd gekozen tot beste blokkeerder van het toernooi” vertelt hij met gepaste trots. Het nationaal heren zitvolleybalteam hikt op dit moment net tegen de top 4 van Europa aan. Sinds kort valt het zitvolleybalteam bij de Nevobo ook onder de topsporttak. Nu Rio niet bereikt is starten ze met een nieuwe groep en hebben ze als doel het WK in 2018 in eigen land.
Zo af en toe doet Geert ook nog mee bij het gewone staande volleybal. Zoals die keer dat hij meedeed aan een wedstrijd bij de recreanten. Daarover vertelt hij me een anekdote dat zijn prothese tijdens de wedstrijd afbrak na een fanatieke sprong.
Typisch Geert
Uit het verhaal tot nu toe blijkt al wel dat Geert een positieve instelling heeft en zich niet zomaar bij zijn beperking neer legt. Hij verwoordt het zelf heel mooi: “Mijn vader heeft een spreekwoord, waar ik me ook heel erg in herken: ‘Gaat het niet zoals het moet? Dan moet het maar zoals het gaat!’ Natuurlijk wil ik ook wel eens dat het ongeluk niet gebeurd zou zijn en dat ik mijn voet nog had, maar het is zoals het is en daar doen we het mee.” Geert is trots op het feit dat hij ondanks zijn beperking geen beperking in zijn leven heeft. “Ik voel me niet beperkt. En dat is prettig.”
Geert kijkt zonder wroeging terug op zijn leven en op het ongeluk: “Laatst vroeg iemand me: ‘Wat zou je anders gedaan hebben in je leven als je iets over zou mogen doen?’ Dan zou ik een andere keus gemaakt hebben in mijn opleiding/studie. Ik heb toen geen moment gedacht: dan zou ik een andere weg naar huis genomen hebben op die bewuste vrijdag de 13e. Ik zou ook niet meer weten hoe het zou zijn met voet.”
Wat heeft het ongeluk Geert gebracht?
In de zitvolleybalwereld is Geert in een warm bad terecht gekomen. “Het is net een grote familie, waarin veel begrip en respect voor elkaar is over en weer. Zowel nationaal als internationaal. Het is heel gemoedelijk met elkaar. Jong, oud, man, vrouw, beperkt en niet beperkt, iedereen speelt met elkaar en dat is heel bijzonder. In het heetst van de strijd zijn we heel fanatiek, maar tijdens de wedstrijd is handjeklap met de tegenstander onder het net ook heel gewoon.” Hij heeft met het zitvolleyballen de afgelopen jaren ook de nodige reizen gemaakt en zo van alles meegemaakt, mooie mensen ontmoet en ook nog wat van de wereld gezien.
Doordat Geert als gevolg van zijn beperking uiteindelijk ander werk is gaan doen, krijgt hij nu veel meer voldoening uit zijn werk: “ik maak nu mensen blij met het werk dat ik doe, en dat is heel fijn.”
De toekomst
Geert zou het erg leuk vinden als hij het komende jaar bij Apollo met een tweede zitvolleybalteam zou kunnen starten. Hij is dan ook op zoek naar geïnteresseerden die op een ontspannen manier lekker willen zitvolleyballen. Iedereen is welkom, je hoeft geen amputatie of beperking te hebben, geen topvolleyballer te zijn en in de competitie spelen mannen en vrouwen van alle leeftijden met elkaar in een team. Zitvolleybal is een sport voor iedereen. Mocht je interesse hebben, dan kun je Geert altijd benaderen (geertenmarjo@gmail.com of 06-30668338), of kijk eens op www.apollomill.nl onder de knop zitvolleybal. Op die website staat ook een leuke promotiefilm waarop je goed kunt zien hoe het zitvolleybal gaat.
Mocht Geert ooit nog stoppen met zitvolleybal, dan zou het zomaar kunnen dat hij zich gaat richten op hardlopen. Hij heeft een ‘blade’, waarmee hij kan hardlopen en heeft stiekem nog de droom om ooit nog eens een marathon te lopen, alhoewel een ‘blade’ niet zozeer bedoeld is voor de lange afstanden. Maar zeg nooit nooit!
Een andere droom is een fijne prothese te hebben waarmee hij bijvoorbeeld Canyoning zou kunnen doen: klimmen, klauteren over de stenen en rotsen in een kloof langs de loop van een rivier. Zwemmen, springen en abseilen heerlijk in de vrije natuur. Dat kan niet met de prothese die hij nu heeft.
Motorrijden was voor Geert echt ontspannend: “op een motor heb je echt veel minder afleiding dan in de auto. Ik vond het heerlijk om op een motor te rijden.” Ook na het ongeluk heeft hij nog op een motor gereden en ervan genoten. Geert sluit dan ook niet uit dat hij ooit nog weer een motor koopt om lekker vrij rond te kunnen toeren.