Femke ontmoet… Yvonne Crooijmans

Op een frisse maar zonnige herfstdag in oktober ontmoette ik in Cuijk Yvonne Crooijmans. Yvonne kreeg in 2008 de diagnose gynaecologische kanker en is daar – nadat het nog twee keer terugkwam – inmiddels van genezen. Ik sprak met haar over haar ziekteproces, hoe zij dat ervaren heeft, wat het met haar gedaan heeft en hoe ze gekomen is tot waar ze nu is.

Slecht nieuws
Yvonne herinnert het zich nog als de dag van gisteren. De dag waarop ze terugkwam van haar werk en op het antwoordapparaat een lampje zag knipperen. Met haar tas nog om haar schouder speelde ze het bericht af. Een onheilstijding, die haar leven drastisch zou veranderen… Enkele weken eerder had Yvonne onder plaatselijk verdoving een bultje weg laten halen bij haar navel. De specialist moest behoorlijk wat moeite doen om het weefsel los te krijgen, maar Yvonne moest zich maar geen zorgen maken. Toch bekroop haar tijdens die ingreep het gevoel dat het wel eens goed mis zou kunnen zijn. “Waar dat gevoel vandaan kwam weet ik niet, maar het was heel sterk” vertelt Yvonne me terwijl we heerlijk langs het water wandelen in de Heeswijkse Kampen. En achteraf gezien bleek dat gevoel helaas te kloppen. Het voicemailbericht op die bewuste dag in 2008 vertelde haar met spoed contact op te nemen met de dokter, omdat er slechte cellen gevonden waren. “Ik stond als aan de grond genageld en liet mijn tassen uit mijn hand vallen.” Yvonne was toen 35, een jonge vrouw in de bloei van haar leven, die volop sportte en gezond leefde. Samen met haar toen 5-jarige dochter Nikki, had ze de zaken goed voor elkaar. De diagnose was gynaecologische of eierstokkanker en er waren al uitzaaiingen. “Ik had het gevoel dat de grond onder mijn voeten wegzakte, een heel naar gevoel was dat” weet Yvonne nog. “Het was net alsof het over iemand anders ging” beschrijft Yvonne het gevoel dat ze had tijdens het slechtnieuwsgesprek met de specialisten: “Heel onwerkelijk… straks word ik wakker en is het allemaal een nare droom geweest.”

Na de diagnose
Vanaf toen ging Yvonne in de overlevingsmodus. “Het was alsof er een soort oerkracht in me vrij kwam. Ik heb altijd diep van binnen het gevoel gehad dat het goed zou komen en had dus ook een positieve insteek.” Yvonne vindt het ook bijzonder hoe haar dochter daarmee om ging. “Kinderen hebben dan toch hun eigen manier van verwerken. Ze kon uit het niets ineens hele confronterende vragen stellen”, geeft Yvonne aan “dan moest ik echt wel even nadenken wat ik daar voor een antwoord op zou geven.” Dat het ook op Nikki een grote impact heeft gehad staat vast. Het is natuurlijk niet niks om als jong kind al die ziekenhuisopnames van je moeder mee te maken en te voelen dat het niet goed met haar gaat. Nikki is nog steeds heel alert als Yvonne een signaal afgeeft dat ze pijn heeft. Al is het maar omdat ze zich ergens aan stoot en even “au” roept. Na een operatie volgde een serie chemokuren, die weer gevolgd werd door een operatie. Het resultaat was een stabiele situatie en Yvonne pakte haar leven weer op zoals ze het voor de diagnose geleefd had. Toch bleken de operaties en de chemo niet de oplossing te zijn voor Yvonne. Twee jaar later werd ze namelijk nog een keer geconfronteerd met uitzaaiingen, die geopereerd werden en behandeld met een chemo. Ook dit keer bleef de situatie twee jaar stabiel…

En nog een keer…
Het was inmiddels 2014 en Yvonne had al een paar jaar weer een nieuwe relatie. Yvonne en Boudewijn zijn net samen gaan wonen, als de kanker weer terugkomt. Ze zijn een samengesteld gezin met drie dochters. “We hebben daardoor in het begin niet echt van ons eigen stekkie samen kunnen genieten. Eigenlijk kwam toen alles tegelijk.” Op dat moment was de prognose ook niet erg positief meer en was het voor Yvonne zelf heel duidelijk: “Ik wil gewoon geen chemo meer! Ik wist nog niet wat dan wel, maar mijn gevoel zei heel duidelijk NEE.” Toen ze tegen de artsen vertelde dat ze geen verdere chemobehandelingen meer wilde vielen ze bijna van hun stoel. Wat Yvonne vanuit hun professie wel snapt. Voor haar was dat op dat moment natuurlijk wel erg lastig. Toch bleef ze bij haar keuze en hield ze voet bij stuk.

Het alternatief
“Per toeval kwam ik toen in contact met het Hippocrates Health Centre in Amerika. In Amsterdam zat iemand die dat in Nederland vertegenwoordigde. Daar ben ik met Boudewijn naartoe geweest en toen we daar naar buiten liepen wist ik: dit is het voor mij. Dit gaan we doen.” Vanaf dat moment heeft Yvonne haar eetpatroon drastisch aangepast. Al snel bleek de rigoureuze aanpassing van haar voeding een positief effect te hebben op haar bloedwaarden. “Dat was zo fijn, dat ik meteen iets kon gaan doen, van de ene op de andere dag. Natuurlijk is het niet alleen de aanpassing in voeding, maar dat was een goede start. Later ben ik ook met mezelf aan de slag gegaan.” Yvonne zat vervolgens ook allesbehalve stil. Ze richtte een stichting op waarmee ze de financiën bij elkaar kreeg voor een reis naar Amerika met verblijf in het Hippocrates Instituut aldaar. Het was nog erg spannend of haar immuunsysteem nog voldoende intact was na de chemo’s die ze gehad had. Gelukkig bleek dat het geval te zijn.

Dankbaar
Yvonne is ontzettend dankbaar voor de manier waarop Boudewijn, haar familie, vriendinnen en bekenden achter haar hebben gestaan in de keuzes die ze gemaakt heeft. “Het is voor hen ook heel moeilijk geweest. En het is natuurlijk helemaal niet vanzelfsprekend dat zij mij in mijn keuzes zouden steunen. Maar dat hebben ze wel gedaan.” Omdat ze zelf ook moeder is, kan Yvonne zich indenken hoe zwaar het ook voor haar moeder geweest moet zijn om toe te zien hoe haar dochter door haar ziekteproces ging.

We wandelen bij het water, heerlijk door de natuur, waar Yvonne tijdens haar ziekte graag was. Daar voelt ze zich heerlijk vrij. Dat Yvonne bewust geniet van mooie dingen, blijkt wel uit haar bewonderende reacties op de vogels en de natuur die we onderweg tegen komen. Zo ook als ze een vogel in het oog krijgt die zich op een paal in het water helemaal groot maakt en zijn vleugels uitspreidt, alsof hij – net als wij – geniet van de warmte die de zon afgeeft.

Het dieptepunt
Hoe gek het misschien ook klinkt, het dieptepunt voor Yvonne kwam op het moment dat ze weer beter was, in januari 2015. Na die hele periode in de overlevingsmodus, waarin alles moest wijken om beter te worden, kwam de zwaarste periode pas daarna. Yvonne was zich er ook heel erg van bewust dat ze dit keer niet meteen weer wilde gaan rennen en vliegen op de manier zoals ze gewend was en zoals ze na de eerste twee keer gedaan had. “Ik moest echt alles gaan verwerken en een plekje geven voordat ik weer door kon. Daar had ik tot dan toe geen tijd voor gehad. Ik was bang dat ik anders een keer zou vastlopen.” Ze besloot zichzelf een spiegel voor te gaan houden en met zichzelf aan de slag te gaan. Het lichaam was op orde, haar mind en haar spirit waren nu aan de beurt. “Daar kunnen ook ziekmakende factoren zitten. Het lastige is dat die processen niet van de ene op de andere dag doorbroken zijn.” Het was niet de weg van de minste weerstand.

Wat heeft het ziekteproces je gebracht?
“Ik vond vroeger altijd dat ik een bepaald bewijs moest hebben waar een gevoel vandaan komt. Nu hoef ik dat niet meer te weten waar het vandaan komt. Het is er, dat is genoeg en ik wil ernaar luisteren. Gelukkig heb ik daar naar leren luisteren. Mijn intuïtie heeft mij keuzes laten maken waardoor ik nu sta waar ik sta.” Tussentijds heeft Yvonne ook weleens gedacht: “Jeetje, wat is er nu nog meer voor nodig, ik ben nu al twee keer ziek geweest, welke schop onder mijn kont heb ik nog nodig voordat ik nu voor mezelf ga kiezen?” Yvonne vertelt me dat ze de afgelopen jaren ook hard aan zichzelf heeft gewerkt. Daarvoor heeft ze ook begeleiding en coaching gehad. Een mens is in haar visie meer dan alleen een lichaam. “Een mens is het geheel van body, mind en spirit. Doordat geheel aan te pakken, kom ik steeds dichter bij mezelf. Ik ben er nog niet, maar ik ben al een heel eind.” Als voorbeeld van een ontwikkeling die Yvonne met begeleiding van een therapeut en een coach bij zichzelf in gang heeft gezet noemt ze: “Ik heb zolang zitten vechten tegen dingen. En nu ben ik aan het loslaten. Oké, laat het dan maar zijn. Het is er en als ik dat accepteer, komt er ruimte en dat geeft dan lucht. Jarenlang heb ik angstvallig dingen en emoties weggedrukt en daardoor krampachtig vastgehouden, ze er vooral NIET laten zijn. Maar uiteindelijk komt het dan toch harder terug.” Dat heeft ze in haar hele ziekteproces geleerd. “Niet dat dat heel makkelijk is hoor” zegt ze met een glimlach, “maar als het lukt is dat zo’n bevrijding.” Op een bepaalde manier is Yvonne ook dankbaar voor het hele ziekteproces, want “door die ziekte ben ik geworden wie ik nu ben en daar ben ik heel blij mee.”

Wie is Yvonne?
Op mijn vraag wie Yvonne is, geeft ze me niet meteen antwoord. “Dat is een goeie, ik denk dat ik nu vooral aan het zoeken ben naar wie ik ben. Stukje bij beetje kom ik dichter bij mezelf.” Ze zoekt naar de juiste woorden, alsof dat wat ze van binnen voelt lastig in woorden te vangen is. Ik zie een vastberaden vrouw die heel bewust in het leven staat en vertrouwt op haar intuïtie die haar in de afgelopen jaren meerdere keren een voor haar juiste weg heeft ingeleid. Ze is trots op wat ze bereikt heeft en hoe ze zichzelf ontwikkeld heeft, ook door oude patronen te doorbreken. “Ik luister steeds meer naar mezelf, naar wat goed voelt voor mij, naar wat ik wil.” Ze durft zichzelf ook steeds vaker op de eerste plek te zetten, omdat ze weet dat ze er pas voor anderen kan zijn als ze eerst goed voor zichzelf zorgt. Dat in tegenstelling tot de Yvonne die ze eerst was. “Toen leefde ik vooral naar wat anderen van mij verwachtten, om hen te pleasen.” Daarbij liep ze helaas wel aan zichzelf voorbij. “Nu durf ik ook wel te zeggen als ik iets niet kan of wil. Ik hoef van mezelf niet meer alles te kunnen.”

Vooruit kijken
Nu ze zelf weer steeds beter in haar vel zit, wil ze gehoor gaan geven aan het gevoel dat er altijd diep van binnen bij haar ‘geborreld’ heeft, namelijk echt iets kunnen betekenen voor anderen en hen kunnen helpen. Yvonne is in het najaar van 2016 weer gaan studeren. Ze volgt de opleiding tot NEI-coach[1] en wil als ze deze opleiding heeft afgerond haar eigen praktijk starten. Als NEI-coach wil ze anderen helpen hun (emotionele) blokkades te doorbreken en hun eigen balans weer terug te vinden. Ze kijkt vol vertrouwen naar de toekomst: “Met deze opleiding ga ik iets doen met mijn passie. Dat is voor mij het belangrijkste.”

De kanker zal altijd een rol blijven spelen in haar leven. “Ik probeer me niet te laten leiden door angst, omdat angst je weerhoudt om jezelf te ontwikkelen. Maar er blijven altijd momenten waarop die angst toch even de kop op steekt. Vooral als ik lichamelijk wat merk. Gelukkig zijn die momenten er wel steeds minder.”

Tot slot
Wat Yvonne wel gezegd wil hebben is dat haar weg niet voor iedereen de weg hoeft te zijn. “Ieder kiest het pad dat voor hem of haar goed voelt, er is daarin niet één waarheid.” Ze zou anderen vooral willen meegeven: “Luister naar je gevoel, volg je hart en doe de dingen die voor jou goed voelen. Alles wat aandacht krijgt groeit..”

[1] N.E.I., Neuro Emotionele Integratie, is een energetische methode, die zich richt op de oorzaak en motivatie van gedrag en het loslaten van blokkades en belemmerende overtuigingen. N.E.I. spoort, door middel van kinesiologische testmethoden en de biotensor, incongruenties tussen het bewustzijn en onderbewustzijn op.