Femke ontmoet… Nikki en Doezel

Op een zonnige en frisse winterdag ben ik op pad geweest met Nikki en haar hond Doezel. Nikki is een rustige en spontane meid van 13 jaar, Doezel is een zandkleurige labradoodle van ruim 1 jaar oud. “Ik noem hem meestal een hulphondje” zegt Nikki stralend. “Als ik verdrietig ben dan komt hij naar me toe, of als ik boos ben dan loopt hij ook naar me toe.” Ze hoeft hem dan niet te roepen, Doezel voelt dat zelf aan. Een dikke knuffel van de hond kan wonderen doen en laat het verdriet langzaamaan verdwijnen. Daar kan geen menselijke knuffel tegenop. Dat is eigenlijk al zo sinds de eerste keer dat Nikki hem zag: “Het was heel bijzonder, want toen we hem gingen halen toen hij een puppie was, toen zag hij mij en kwam hij naar mij toe.” En dat terwijl zijn broertjes en zusjes gewoon doorspeelden. Nikki heeft Doezel mee ‘opgevoed’. Dat deed ze met beloningsbrokjes en door samen met mama en Doezel naar de puppiecursus te gaan. Het is heel bijzonder om te zien hoe Nikki en haar hond op elkaar reageren. Ze lijken elkaar haarfijn aan te voelen, geven elkaar de ruimte en verliezen elkaar tegelijkertijd geen moment uit het oog. De naam Doezel komt van Woezel en Pip. Nikki heeft hem samen met mama bedacht.

School
Omdat Nikki in Nijmegen op school zit, reist ze dagelijks van Boxmeer naar Nijmegen. Waar de meeste kinderen pas als ze gaan studeren zelfstandig met de trein reizen, fietst Nikki ’s morgens iets voor 7:30u op haar bont-bespoten stationsfiets naar het station in Boxmeer. Ze heeft veel steun aan een schoolgenoot die al langer vanuit Boxmeer naar Nijmegen reist. Samen stappen ze op de trein naar Nijmegen en in Nijmegen nog op de bus naar school. “Ik ga in Nijmegen naar de Tarcisiusschool.” Meestal zit de trein ’s morgens vroeg erg vol, dat geeft veel drukte. Als we bij de spoorwegovergang een trein zien passeren, reageert Nikki dan ook: “Dat is niet eerlijk: nu zit er bijna niemand in de trein”. De Tarcisiusschool is een school voor speciaal en voortgezet speciaal onderwijs. Nikki zit sinds dit schooljaar op het voortgezet speciaal onderwijs, waar kinderen tot maximaal 20 jaar terecht kunnen. Ze heeft het er goed naar haar zin. “Soms vind ik het wel jammer dat er op onze school geen hondjes mee naar school mogen, want dat mag op de Kristallis school in Nijmegen wel” aldus Nikki. Dat weet ze van een ander meisje uit Boxmeer. Ze legt me uit waarom ze naar de Tarciciusschool gaat: “omdat ik moeilijk lerend ben en het dan lastiger is om dingen te snappen.” Tot groep 4 zat Nikki op de Canadas in Boxmeer. Toen werd duidelijk dat dat niet de beste plek voor Nikki was. “Wel jammer” vindt Nikki, “want ze hadden wel aardige juffrouwen, maar het ging allemaal veel te snel. Dat kon ik niet bijhouden.” Na een tijdje op de PI-school in Nijmegen, maakte Nikki de overstap naar de Tarcisiusschool, omdat het op de PI-school toch ook nog net iets te snel ging. Sinds dit jaar heeft Nikki extra vakken als koken en techniek dat vindt ze erg leuk. Ze is het beste in knutselen, taal en aardrijkskunde. Rekenen vindt ze daarentegen echt moeilijk.

Over Nikki
Ik vraag Nikki wat er voor mensen die haar niet kennen belangrijk is om over haar te weten. Ze geeft vrijwel meteen als antwoord “dat ik autisme heb… En dat ik niet zo snel dingen snap en dat ze langzamer moeten praten.” Het is fijn als mensen daar rekening mee houden door rustig te praten, niet te moeilijke woorden te gebruiken en ook niet te moeilijke vragen te stellen. Op het moment dat ze dat zegt, realiseer ik me dat het daarbij natuurlijk wel erg lastig is dat je het aan de buitenkant niet ziet. “Soms heb ik ook erg veel last van harde geluiden, maar dat is al veel minder dan vroeger.” Als ze bijvoorbeeld bij een groot feest is met veel mensen, met harde muziek, dan voelt Nikki overal kriebels en zou ze het liefst weglopen, maar dat kan niet altijd. Ondertussen zijn we wandelend aangekomen in een stuk bospad dat Nikki nog niet echt kent: “Hier ken ik het helemaal niet…” Als ik voorstel om om te draaien, zegt ze volmondig “ja”. Dus dat doen we. Het is meteen een mooi moment om even wat foto’s van Nikki en Doezel te maken. Ze is erg trots op haar haren en de kleur van haar ogen. Gelukkig maar dat de zon zo mooi op haar haren schijnt vandaag, dan lijken ze op de foto van goud.

Doezel
Tussen mijn vragen en het foto’s maken door vertelt Nikki honderduit over Doezel en wat hij altijd doet, wat hij leuk vindt (paarden) en minder leuk vindt (poezen), dat hij liever het water uit de plassen in het bos drinkt dan het water thuis in zijn drinkbak… en dat hij hazensprongen kan maken. Ik heb zelfs het geluk dat Nikki me erop attendeert als hij zo’n hazensprongetje maakt. Ze raakt niet over haar maatje uitgepraat. Ik geniet van haar enthousiasme en het geeft me een speciaal gevoel om samen met haar en Doezel hier in het bos te mogen lopen en even onderdeel uit te maken van hun wereld. Als Doezel tijdens een fotomomentje haar lichte broek bevuild met zijn modderpootje, zie ik haar gezicht betrekken. Even is ze een beetje boos en teleurgesteld. Ze moppert even op Doezel, maar stapt daar al snel weer overheen. Wat ik erg knap van haar vind.

Vriendinnen
Nikki heeft een hele goede vriendin in Boxmeer, “maar die zit op een andere school, en op school heb ik ook een goede vriendin” vertelt Nikki. “Jammer genoeg zit ik niet bij haar in de klas. In mijn klas ben ik het enige meisje, bij zes jongens.” Met haar vriendinnen geniet ze ervan om lekker te ‘klessebessen’ en te giechelen. Ze hebben regelmatig de slappe lach en kletsen over echte meidendingen, “en ook over jongens” voegt Nikki eraan toe. Met carnaval is ze samen met haar vriendin bij de metworst geweest. “Dat vind ik het leukste van de carnaval. Lekker kijken hoe die paarden zo hard gaan en kijken wie er wint.” Als echte metworstfan draagt Nikki ook tijdens onze wandeling een lekker warme metworstsjaal, die ze pas nieuw heeft.

Hobby’s
Nikki vindt het heerlijk om lekker creatief bezig te zijn met knutselen of tekenen. Daarnaast kan ze zich uren vermaken op de iPad met spelletjes of het bewerken van foto’s en plaatjes. Thuis vindt ze het ook erg leuk om te helpen met koken. Maar haar grootste hobby is misschien toch wel lekker met Doezel spelen en wandelen. Als sport zit Nikki met haar beste vriendin op wedstrijdzwemmen. Twee keer in de week liggen ze samen in het zwembad voor waterpolo en zwemtraining.

Verdriet, blijdschap en geluk
Nikki heeft een jongere zus, waar ze het naar eigen zeggen soms wel en soms niet goed mee kan vinden. “Als het rustig gaat, kunnen we heel leuk samen dingen doen. Als het te snel gaat snappen we elkaar niet altijd en dat vind ik altijd heel moeilijk. Daar ben ik dan soms wel verdrietig over. Over een film kan ik ook wel verdrietig worden.” Alhoewel Nikki het niet fijn vindt om te huilen, zijn ‘huilfilms’ wel haar lievelingsfilms, lekker met een doosje zakdoekjes op de bank. Een van haar favorieten is ‘Achtste groepers huilen niet’. “Die heb ik misschien al wel iets te vaak gekeken.”

De vraag waar Nikki blij en gelukkig van wordt, beantwoordt ze met stralende oogjes en zonder aarzelen: “Als ik bij mijn vriendinnen ben of als ik bij Doezel ben.” Nikki is ook heel blij met haar papa en mama “ze zijn er heel vaak voor me!”

De toekomst
Ik merk aan alles dat Nikki zich al heel bewust is van haar eigen talenten en beperkingen. Ik ben benieuwd of ze ook al weet wat ze later wil gaan doen. Later wil Nikki wel iets met honden gaan doen “ze borstelen en ze kunstjes leren en zo”. Waar ze dat zou willen doen weet ze nu nog niet “dat is nog een beetje ver”. Nikki heeft ook nog een droom: ze zou heel graag haar idool Jasper Cillessen een keer ontmoeten. “Ik ga nog een keer met papa naar een wedstrijd van Ajax kijken”. Daar heeft ze nu al erg veel zin in.

Tot slot
Thuis heeft Nikki op zolder een heerlijke eigen kamer, die ze met recht vol trots ‘mijn paleisje’ noemt. Daar kan ze zich heerlijk terugtrekken en haar eigen ding doen. Ze laat hem met trots aan me zien. Als afsluiting van onze ontmoeting maak ik daar nog wat foto’s van deze kanjer.

Lieve Nikki,

Ontzettend bedankt voor je vertrouwen en je openheid. Ik vond het heel bijzonder om jou en Doezel op deze manier te ontmoeten.

Liefs, Femke