Femke ontmoet… Monique Arts-Laracker

In Bergen ontmoet ik Monique Arts-Laracker. Een opvallende verschijning, van bijna twee meter. Als je Monique ziet lopen, blijft je blik haar onwillekeurig volgen. Een vriendin van Monique zei ooit treffend tijdens het statten in Venlo: “Ik loop nu een tijdje achter jou aan en iedereen kijkt om.” Ik ga op zoek naar het verhaal achter Monique en als je verder kijkt zie je achter dat grote lichaam een geweldig positief ingesteld, enthousiast, creatief en open mens. Iemand die er vol voor gaat als ze ergens aan begint. Monique vertelt me over haar leven, de onderzoeken en de behandelingen. Terwijl het haar ongetwijfeld ook wel eens zwaar is gevallen, vertelt ze open, vol energie en levenslust en heeft ze van haar lengte nooit een probleem gemaakt.

Monique als kind
“Ik was als kind al een vrolijke meid, ik was veel buiten, en deed graag meidendingen, zoals met de poppen spelen en schooltje spelen.” Sinds haar 8e jaar is Monique helemaal verkocht aan volleybal. Verder wist ze al vroeg dat ze juf wilde worden. “Dat wist ik al heel snel, in het begin was het nog juf of kapster, maar al snel alleen nog maar juf.” Monique is geboren in Gennep en heeft daar totdat ze naar groep 5 ging gewoond. Toen verhuisde het gezin naar Ottersum. Omdat daar op dat moment nog geen huizen voor de deur waren, kon Monique voor het huis heerlijk buiten spelen met haar jongere broer Frank, in het zand en in de natuur. “Lekker smerig worden”, lacht Monique.

Het onderzoek
Toen Monique een jaar of acht was, heeft haar moeder haar lengte aangekaart bij de schoolarts: “Zij gaat wel heel erg de lengte in, moeten we daar niet iets mee?” Aanvankelijk vond ze daar geen gehoor, maar uiteindelijk heeft de huisarts haar toch doorverwezen naar het Radboud in Nijmegen. De specialist waar Monique naartoe ging zag aan de buitenkant meteen dat er iets met haar schildklier niet klopte. “Hij voelde meteen aan mijn keel. Mijn schildklier bleek te langzaam te werken. Daarvoor heb ik nu nog steeds medicijnen.” Het traject van het onderzoek naar de lengte bestond o.a. uit bloedonderzoek en het maken van röntgenfoto’s van de handen van Monique. “Op die foto’s kunnen ze zien hoeveel ruimte de botten nog hebben tot aan het kraakbeen en hoeveel ze dus nog kunnen en zullen groeien.” Bij de eerste foto’s bleek Monique enkele jaren groeivoorsprong te hebben, wat zou betekenen dat ze enkele jaren eerder dan anderen zou stoppen met groeien. Gaandeweg het traject, toen ze onder controle bleef ook voor de schildklier, leek het eindpunt van de groei toch steeds verder weg te liggen en zou Monique juist 2,5 jaar langer door zou groeien dan gemiddeld. Op de dag dat de foto werd gemaakt die deze uitslag had – Monique was toen 13 jaar – werd er ’s avonds in een spoedoverleg een plan de campagne gemaakt, om te voorkomen dat Monique uiteindelijk 2 meter 5 tot 2 meter 15 zou worden. “Heel veel tijd om erover na te denken hadden we dus niet. Maar ik kende een lange volleyballer uit Ottersum die 2 meter 15 was en ik wist zeker dat ik zo lang niet wilde worden. Die keus was dus eigenlijk heel gemakkelijk en snel gemaakt.”

Monique is ook nog onderzoek op de aanwezigheid van het syndroom van Marfan, wat ook met overmatige lengtegroei gepaard kan gaan. Het Syndroom van Marfan is een afwijking aan het bindweefsel en herkenbaar aan extreme lengtegroei vooral van armen en vingers.  Hiervoor heeft zij een hensenscan, een hartecho en een oogonderzoek gehad. Wat het meest bijgebleven is is het bloedonderzoek. Voor dat onderzoek moest ze nuchter met de bus “want ons mam had toen nog geen rijbewijs” van Ottersum naar Nijmegen, waar vervolgens 20 buisjes bloed werden afgenomen. “Toen ben ik flauwgevallen, dat trok ik niet” lacht Monique. “Daarna mocht ik alleen van dat vieze brood eten met vruchtenhagel en ’s middags weer terug voor nog vijf buisjes bloed.” Gelukkig is daar niets uitgekomen. Lengte zit gewoon in de familie. Laten we het daarop houden. “Ik zit gewoon een beetje omgekeerd in elkaar” grinnikt Monique, aangezien een traag werkende schildklier vaak voor een beperkte groei zorgt.

De aanpak
De eerste behandeling bestond uit hormoonpillen, die de menstruatie vervroegd zouden moeten opwekken en daarmee de groei zouden moeten doen stoppen, met daarbij nog een groeiremmer. “Die heb ik een poos geslikt en ondertussen bleef ik onder controle, bleven er foto’s gemaakt worden van mijn handen, maar…. De medicijnen hielpen niet voldoende. Ik groeide maar door en ik groeide maar door en ik groeide maar door.” Omdat de tijd toch begon te dringen, werd er een turbomiddel ingezet dat nog niet zo lang op de markt was: Sandostatine. “Dat zou wel betekenen dat ik mezelf iedere dag zou moeten spuiten.” In het ziekenhuis werd Monique daar goed op voorbereid. Na een nacht onderzoek van haar bloedwaarden om te bepalen hoe de groei overdag en ’s nachts verliep, leerde Monique zichzelf spuiten, iedere avond in haar bovenbeen. “Dat was gelukkig subcutaan, dus dan doet het niet zo’n pijn” vertelt Monique. “Ik weet nog dat ik mocht oefenen op de zuster. Dat vond ik wel heel spannend.” Het spuiten werd voor Monique routine. Ze heeft er nooit een probleem van gemaakt en wist dat ze het voor een goed doel deed. Monique praat erover alsof het niets voorstelt, maar ik geef het je te doen: Als 13-jarige dagelijks jezelf een spuit in de bovenbeen geven. “Ik heb daar nooit zo’n punt van gemaakt. Ik wist zo zeker dat ik geen 2 meter 15 wilde worden.” Gelukkig hielpen die spuiten al snel en stopte de groei bij 1 meter 97. Al met al heeft Monique zo’n 2,5 jaar dagelijks de medicatie gespoten. Toen bleek dat de botten uitgegroeid waren, kon ze stoppen.

Monique heeft goede herinneringen aan dokter Westerlaken, de specialist die haar in het Radboud behandelde. Toen zij tussentijds naar het Canisius Ziekenhuis ‘verhuisde’ en vroeg of de familie Laracker met haar mee wilde gaan, hebben ze dat bewust gedaan. “Het was zo’n fijne en lieve dokter” denkt Monique hardop terug. “Ik heb haar later nog een keer gebeld, toen wij graag kinderen wilden, om even te checken of dat dat nog tot problemen zou kunnen leiden omdat ik destijds zoveel hormonen toegediend heb gekregen.” Dat bleek gelukkig niet het geval te zijn en inmiddels zijn Monique en Roy de trotse ouders van twee prachtige kinderen.

Nadelen
Monique is zich er bewust van dat veel mensen haar nakijken of omkijken als ze haar voorbij lopen. “Dat ben ik inmiddels wel gewend. En als mensen me echt zo – ze trekt een gezicht met openhangende mond – aankijken, dan kijk ik ook wel terug… Van de zomer in Italië weet ik ook wel weer hoe het gaat, dan kijken ze me ook openlijk na.” Als kind heeft Monique dat niet als heel vervelend ervaren. Wat wel lastig was, was kleding en schoenen. Nu gaat dat via internet al een heel stuk makkelijker, maar destijds moesten we echt op zoek naar winkels waar ze grotere maten verkochten.” Zoals die keer dat ze voor de dansles graag een net schoentje met een hakje zocht, maar ja, in schoenmaat 44/45 waren die toch lastig te krijgen. Gelukkig vond ze in Borculo de winkel ‘Schuurman schoenen’ met grote maten damesschoenen. Ook broeken is ooit wel lastig. “In de zomer is dat nooit zo’n probleem, maar in de winter ben ik altijd heel blij met laarzen, dan is het niet zo erg als de broek iets te kort is.”

“Een auto uitzoeken waar ik goed in kan rijden is ooit lastig en ook aan een gemiddelde keuken kan ik niet zo goed werken, die zijn gewoon veel te laag, daar krijg ik last van mijn rug van.”

Voordelen
Er zijn ook voordelen aan de lengte van Monique: “Ik kan altijd overal bij, ik kan bij concerten altijd alles goed zien, ik heb nooit het gevoel dat ik geen lucht krijg als ik in een grote massa mensen sta. Ook raak ik zelden iemand kwijt, ik kan alles goed overzien en zie al snel: aha, daar staan ze.” Ook in haar sport volleybal heeft Monique veel voordeel van haar lengte ondervonden.

Opgroeien als lang meisje
Ik vraag Monique hoe het is als je als onzekere puber toch behoorlijk wat langer bent dan je leeftijdsgenootjes. “Op het Elzendaal ben ik wel gepest geweest, maar of dat echt door mijn lengte kwam of door mijn verlegenheid? Ik heb ook ooit een spreekbeurt gedaan over mijn lengte en dan krijg je ook wel begrip, dat was wel heel fijn.” Monique kan er goed tegen als mensen iets over haar uiterlijk zeggen, ook al is het achter haar rug om. “Maar zodra ze dat over mijn innerlijk doen, kan het me wel heel hard raken en vind ik dat wel heel vervelend.”

Monique heeft altijd naar enkele goede vriendinnen toe getrokken. Vaak ook rustige meiden. Inmiddels is van die verlegenheid totaal geen sprake meer. Na de HAVO, die ze met heel hard werken gehaald heeft, volgde Monique zonder problemen de PABO en ging aan de slag als juf in het basisonderwijs. “Daar kreeg ik al gauw ook te maken met ouders en dus werd het tijd voor mij om uit mijn schulp te komen en te laten horen waar ik voor sta. Die omslag kwam echt rond mijn 22e.” Ook het volleyballen heeft haar daarbij gevormd.

Monique nu
Kenmerkend voor Monique is dat ze zoveel mogelijk geniet waar dat kan. Daarnaast wil ze graag hard werken en doet ze vooral dingen die ze leuk vindt. Monique is graag thuis. In de knusse woonkamer kun je zien dat hier geleefd wordt en gespeeld mag worden: de was die nog gestreken moet worden hangt over de stoelleuning, het speelgoed van de kinderen staat daar waar het vanmorgen nog is gebruikt en op tafel liggen wat boeken en de post. Geen woonkamer die je op de plaatjes in woonmagazines ziet staan, maar wel een die warmte en gezelligheid uit straalt. “Ik hou niet van poetsen” zegt Monique “en ik kan het heel goed zien als er speelgoed in de kamer ligt. Ik geniet van het spel van de kinderen. Aan het eind van de dag ruimen we het wel weer op.”

Monique is heel gelukkig met haar gezin. Familie betekent veel voor haar. Samen met haar man Roy en haar twee kinderen Bart en Floor geniet Monique van de kleine dingen in het leven zoals samen wandelen, naar het bos of de speeltuin of gezellig door een stadje slenteren. Ze kiezen er heel bewust voor om tijd voor hun gezin te reserveren. Ze is zelden meerdere avonden in het weekend alleen maar op pad. “Ik geniet zo van het leven en heb van dichtbij gezien dat het ook zomaar anders kan lopen.” Zo overleed een neef van haar op jonge leeftijd aan non-Hodgkin, heeft ze het ziekteproces van haar opa en oma van dichtbij meegemaakt, leerde ze haar man Roy kennen in de tijd dat zijn broer zichzelf van het leven beroofde en overleed er enkele jaren geleden een jongetje uit haar klas aan neuroblastoom. Dat heeft een behoorlijke impact op Monique gehad. Jaarlijks staat ze bewust even stil bij de sterfdag.

Als juf is ze praktisch ingesteld en weet ideeën snel om te zetten in concrete plannen. Ze gaat vol voor ‘haar kindjes’ en geniet van de nieuwsgierigheid en de verwondering die kinderen tonen als ze leren lezen, een magisch proces. In de opleiding tot schoolleider, waarvoor ze nu basisbekwaam is, heeft Monique geleerd dat coaching haar meer ligt dan management. Daar wil ze zich dan ook nog graag verder in gaan ontwikkelen.

Dat Monique wel van een grapje houdt blijkt als ik haar vraag of het hele traject van de behandeling van haar lengte haar ook iets heeft opgeleverd. Lachend zegt ze: “Nou, toch zeker een centimetertje of 10!” Wat kan humor toch heerlijk relativerend werken.

Hobby’s
Monique is helemaal verknocht aan het spel volleybal. “Lekker samen ballen in een team”. Gezelligheid en sfeer is voor Monique heel belangrijk, “maar ik wil wel graag winnen. Daar doe je het toch voor”, voegt Monique toe. Jaren heeft ze zich volledig aan het volleybal gegeven bij Flamingo’s, zowel als speelster, als trainster van de mini’s en als vrijwilliger. Sinds 2007 speelt Monique met veel plezier in Sambeek en maakt al weer enkele jaren deel uit van het bestuur.

Bij de joekskapel “Efkes Wachte” in Bergen speelt Monique samen met Roy wekelijks saxofoon. Ook daar is samen het sleutelwoord voor Monique. Ze geniet van het samen muziek maken, ieder naar zijn eigen kunnen. Na eerder blokfluitles, orgelles en gitaarles (als keuzemodule op de Pabo) te hebben gehad heeft Monique zich als autodidact de saxofoon eigen gemaakt.

In de tijd dat Monique thuis is (en de kinderen op bed liggen) verveelt ze zich geen moment. Verschillende creatieve activiteiten hebben elkaar de afgelopen jaren in fases opgevolgd. Op dit moment kan Monique haar creativiteit naar hartenlust kwijt in het werken met de plotter. Daarmee maakt ze met folie de mooiste en origineelste creaties op o.a. kleding en bordjes. Ook taarten bakken en versieren met fondant doet ze graag. Jaloers luister ik als ze vertelt dat ze met de fotoboeken helemaal bij is. Wat een discipline!

Vrijwilliger
Dat het doen van vrijwilligerswerk Monique met de paplepel is ingegeven, blijkt wel uit het feit dat haar beide ouders het afgelopen jaar koninklijk onderscheiden zijn voor hun vrijwilligerswerk dat zij al jaren voor onder andere volleybalclub Flamingo’s in Gennep verrichten. Monique verzet bergen werk als vrijwilliger bij het Oranje Comité Bergen en bij volleybalclub Avance in Sambeek. Maar bescheiden als ze is, vindt ze dat dat bij het verenigingsleven hoort: “Dat doe je toch gewoon.”